به گفته ستاره شناسان، «اورانوس» (یا همان سياره هفتم منظومه شمسی) حلقه ای آبی رنگ دارد. اين دومين سياره منظومه شمسی است که معلوم می شود حلقه ای به اين رنگ دارد. اين حلقه نيز، مانند حلقه آبی کيوان، باحتمال وجود خود را مديون قمر کوچکی است که در آنجا جا خوش کرده است.
دانشمندان گمان می کنند که نيروهای ظريف تأثیر گذارنده در غبار موجود در حلقه باعث می شود که ذرات کوچکتر به مسير خود ادامه دهند؛ در حالی که ذرات بزرگتر جذب قمر می شوند. پژوهشگران امریکایی، در گزارشی که در نشريه «ساينس» منتشر شده است، گفته اند که ذرات کوچکتر رنگ آبی را منعکس می کنند و باعث می شوند که حلقه به اين رنگ جلوه کند.
حلقه های سیاره های دیگر – در اطراف مشتری و کيوان و اورانوس و نپتون – متشکل از ذرات هم بزرگ و هم کوچک اند و ظاهری قرمز رنگ به آنها می بخشد.
آبی روشن:
ستاره شناسان از مدتها پیش می دانستند که سياره عظيم گازی اورانوس در احاطه حلقه های متشکل از موادی تيره – گاه به قطر ده متر – است؛ اما بتازگی تلسکوپ فضايی «هابل» موفق به کشف دو حلقه ديگر – حلقه های دوازدهم و سيزدهم – شد. ستاره شناسان نظام حلقه ها را در طول موج های فروسرخ با کمک تلسکوپ «کِک» (Keck) در هاوايی رصد کردند؛ اما بيرونی ترين حلقه و قمر يخی آن «ماب» (Mab)، برعکس حلقه قرمز رنگ داخلی، در طيف نوری فروسرخ دیده نمی شد.
گروهی از پژوهشگران کشف کردند که اين حلقه به رنگ آبی روشن است که – با توجه به دانسته های بشر از منظومه شمسی – عجيب به نظر می رسد. پروفسور «دی پاتر»، سرپرست این گروه، می گوید: رنگ آبی نشانه آن است که اين حلقه بیشتر از موادی با ابعاد زيرميکرونی (کمتر از يک ميليونيوم متر) تشکيل شده که بسيار کوچکتر از مواد موجود در اکثر حلقه های ديگری است که قرمز به نظر می رسند.
اين ذرات ريز (يک هزارم ضخامت موی انسان) عمدتا نور آبی را منتشر می کنند و بازتاب می دهند. این ذرات تقريبا مثل ملکولهای بسيار ريزی در اتمسفر زمين عمل می کنند که باعث می شود آسمان زمين آبی به نظر برسد. حلقه های رايجتر به قرمز می زنند؛ چون حاوی ذرات بسيار بزرگتری اند و همچنين ممکن است حاوی مواد سرخ رنگ مثلا آهن باشند.
به نظر می رسد که حلقه های بيرونی و آبی رنگ کيوان و اورانوس شباهت چشمگيری به يکديگر داشته باشند، حداقل به اين دليل که هر دو قمرهای کوچکی دارند.
رقص ماه:
پروفسور دی پاتر می گويد که اين قمر در داخل حلقه دور سياره می گردد و مدام هدف اصابت ذرات بسيار ريز (ميکرو شهاب ها) قرار می گيرد. از آنجا که اين قمر هيچ نوع اتمسفری ندارد، اين ذرات با سرعت بالا به سطح آن برخورد می کنند و باعث برخاستن مواد و ذرات از روی سطح می شوند؛ چون قمر خيلی کوچک است، ذرات متراکم از میدان قوه جاذبه آن فرار می کنند و در مداری حول سياره مرکزی به گردش در می آيند. ذرات کوچکتر به گردش در مداری حول سياره ادامه می دهند؛ اما ذرات بزرگتر بار ديگر به ماه برخورد می کنند.
دانشمندان می خواهند سال آينده، زمانی که حلقه های محو اورانوس آشکارتر می شود، رصدهای تازه ای انجام دهند.
وبلاگ پارسیفا 